جمهوری اسلامی ایران بعنوان دومین کشور بزرگ صاحب ذخیره نفت و گاز جهان، همواره تلاش نموده است تا به بهره گیری از مکانیسم های مختلف تأمین مالی اعم از روش های استقراضی و غیراستقراضی و بویژه روش های قراردادی، زمینه مناسب جهت بهره گیری از این ذخایر را فراهم نماید. از آنجا که طرح های بالادست نفت و گاز بویژه فعالیت های اکتشافی، علاوه بر دارا بودن دو ویژگی سرمایه بر بودن و ضرورت دسترسی به دانش فنی روزآمد، همواره توأم با ریسک های عملیاتی قابل ملاحظه ای می باشند و از طرف دیگر موازین قانونی موجود، بهره گیری از برخی چارچوب های قراردادی متعارف در جهان را محدود و یا غیرممکن می نماید، لذا جمهوری اسلامی ایران تاکنون تنها از انواع مختلف «قراردادهای خدماتی» در انجام فعالیت های مرتبط با زنجیره بخش بالادست بهره گرفته است.
رسالت اصلی این کتاب آشنائی بیشتر با انواع مختلف قراردادهای خدماتی مورد استفاده در بخش بالادست نفت و گاز و بویژه قراردادهای «بیع متقابل» می باشد. شناخت بیشتر همواره مقدمه ای بر تلاش بیشتر جهت انجام اصلاحات و تعدیلات ساختاری لازم برای رسیدن به شرایط و ساز و کارهای بهینه است و لذا امید بر این است که این نوشتار گامی هرچند کوتاه تا رسیدن به این هدف متعالی باشد.
